Ülkemizde her yıl hektarlarca ormanımız çıkan yangınlarla yok oluyor. Başka bir deyişle aziz vatanın akciğerleri iflas ediyor.
Yalnız kendi ülkemizde değil, dünyanın neresinde olursa olsun, orman yangını haberlerini duyduğum zaman, tüylerim diken diken olmakta, renkten renge girmekteyim. Hatta çoğu kez gözlerimden yaşlar dökülüyor,yüreğimden adeta bir yerler sökülüyor.
Orman doğanın en güzel süsü, en verimli bitki örtüsüdür. Bulunduğu yerlere bereket, yağmura, toprağa harekettir. Onu kasten, ya da ihmalen yakmak; vatana, dünyaya, insanlığa ihanettir. İhaneti bir yana bırakın,cinayettir.
Ormanlar, hatta tüm ağaçlar milletin ortak malıdır. Bizlere emanettir. Milli geleneklerimize göre,herkes kendi varlıklarından ziyade emanetlere daha iyi sahip çıkar, daha iyi korur.
Kapımız ve eşiği ağaçtan... Kalemimiz, kitabımız, defterimiz ağaçtan. Çoğunlukla evimizin tavanı, tabanı,penceresi ağaçtan. Her yanımızda ağacın eseri var. Ormansız, ağaçsız her yer insanlara dar. Ağaca, ormana her zaman muhtacız. Onlar bize yar.
Ormanlarımız,vatanın sadece akciğerleri değil, aynı zamanda kalbidir. İnsanlar nasıl akciğersiz, kalbsiz yaşayamazsa; vatan da, ağaçsız,ormansız olamaz, yaşayamaz. Ormansız, ağaçsız bir ülke çöl olur. Onlar çoğalıp gürleştikçe her yer gül olur.
Ormanlarımız böylesine yok olmaya devam ederse, gelecekte çocuklarımız, ecdatlarına lanet okuyacak ve onları belkide şöyle yadeceklerdir;
Ormanlarını yakan
Bir ırkın ahvadıyız.
Bizi çöllere atan
Atalar evladıyız.
İsmail KARA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder